Türkiye’de kadınların yerel yönetimlerde seçme ve seçilme hakkı elde edişinin 92’nci yılı kutlanıyor. CHP Kadın Kolları Genel Başkan Yardımcısı Çiğdem Gegeoğlu, Türkiye’de Cumhuriyet tarihi boyunca kadın belediye başkanı oranının en fazla yüzde 3, Kadın belediye meclis üyesi oranının en fazla yüzde 11, kadın il genel meclis üyesi oranının en fazla yüzde 3 ve kadın muhtar oranının ise en fazla yüzde 2 olabildiğini açıkladı. Gegeoğlu, “bu tablo 92 yıla rağmen kadınların eşit temsilden ne kadar uzak olduğunu gösteriyor” dedi.
Türkiye’de kadınların seçme ve seçilme hakkını kazanmasının ilk adımının atıldığı 3 Nisan 1930 tarihinin 92. yıldönümünde Cumhuriyet Halk Partisi kadın kolları tarafından 81 ilde eş zamanlı basın açıklaması düzenledi.
CHP Kadın Kolları Genel Başkan Yardımcısı, Edirne İl Kadın Kolları Başkanı Çiğdem Gegeoğlu, il başkanlığı toplantı salonunda yaptığı basın açıklamasında 92 yıl önce bugün, Belediye Kanunu’nun Türkiye Büyük Millet Meclisi’nde kabul edilerek kadınların yerel yönetimlerde seçme ve seçilme hakkını elde ettiğini belirtti. Türkiye’de 1930-2019 yılları arasında yapılan 19 yerel seçimde, toplamda sadece 156 kadın belediye başkanı seçildiğini belirten Gegeoğlu, Erkeklerde ise bu sayının 32 bin olduğunu söyledi.
Gegeoğlu, “Cumhuriyet tarihi boyunca kadın belediye başkanı oranı olarak en fazla yüzde 3’e ulaşabildi. Kadın belediye meclis üyesi oranı en fazla yüzde 11, kadın il genel meclis üyesi oranı en fazla yüzde 3 ve kadın muhtar oranı en fazla yüzde 2 olabildi. 2019 yılında gerçekleşen son yerel seçimlerde bir değişiklik oldu mu diye baktığımızda ise karşımıza çıkan tablo şu şekildedir: • 20.745 belediye meclis üyesinin sadece 2.283’ü kadındır. • 1.389 belediye başkanının sadece 21’i kadındır. • 30 büyükşehir belediye başkanının sadece 2’si kadındır. • 50.157 muhtardan sadece 1.119’u kadındır. • 1.272 İl genel meclis üyesinin sadece 48’i kadındır. Bu veriler aradan geçen 92 yıla rağmen, kadınların eşit temsilden ne kadar uzak olduğunu göstermektedir. Değerli Basın Mensupları, Bu tablonun nedeni; kadınların yetersizliği veya siyasette yer almak istememesi değildir. Kadınların eşit temsil hakkına erişmesi için, öncelikle ülkeyi yönetenlerin zihniyeti değişmelidir. “Evet şöyle sembolik de olsa bayan milletvekillerimizden hiç olmazsa iki tanesini alalım” diyen anlayıştan, eşitlik beklenemez. Tüm kararların bir kişinin iki dudağı arasına sıkıştığı şahsım hükümeti, demokratik bir politika üretemez. Kadınların can simidi olan İstanbul Sözleşmesi’ni feshedenlerin “Güçlü Kadın, Güçlü Türkiye” sloganına inanmamız istenemez” dedi.
